یا علی مدد

دو نفر بودند و هر دو در پی حقیقت…

اما برای یافتن حقیقت یکی شتاب را برگزید و دیگری شکیبایی را…
اولی گفت : ” آدمیزاد در شتاب آفریده شده ، پس باید در جستجوی حقیقت دوید
آنگاه دوید و فریاد برآورد : ” من شکارچی‌ام ، حقیقت شکار من است . “

او راست می گفت : زیرا حقیقت غزال تیز پایی بود که از چشم‌ها می‌گریخت .

اما هرگاه که او از شکار حقیقت باز می‌گشت، دست‌هایش به خون آغشته بود.

شتاب او تیر بود. همیشه او پیش از آنکه چشم در چشم غزال حقیقت بدوزد او را کشته بود.
خانه باورش مزین به سر غزالان مرده بود . اما حقیقت غزالی است که نفس می‌کشد . 

این چیزی بود که او نمی‌دانست!
دیگری نیز در پی صید حقیقت بود . اما تیر و کمان شتاب را به کناری گذاشت و گفت : خداوند آدمیان را به شکیبایی فراخوانده است پس من دانه‌ای می‌کارم تا صبوری بیاموزم . 

و دانه کاشت ، سال‌ها آبش داد و نورش داد و عشق داد . 

زمان گذشت و هر دانه ، دانه‌ای آفرید . زمان گذشت و هزار دانه ، هزاران دانه آفرید . زمان گذشت و شکیبایی سبزه‌زار شد . و غزالان حقیقت خود به سبزه زار او آمدند . بی‌بند و بی‌تیر و بی‌کمان . 
و آن روز ، آن مرد ، مردی که عمری به شتاب و شکار زیسته بود ، معنی دانه و کاشتن و صبوری را فهمید.

پس با دست خونی‌اش دانه‌ای در خاک کاشت…!